هدیه ی مهربان ترین

به نام خدای دوستدار کودکان پیامبر اکرم (صلوات الله علیه): فرزندان خود را بر محبت و دوستی من و اهل بیت من و قراِئت قرآن تربیت کنید. (از قبل برای بچه ها اجمالا توضیح می دیم که امروز می خوایم جشن بگیریم و از خودشون تو تزیین خونه کمک می گیریم. اصل مهم اینه که بچه ها مشارکت کنند و بهشون خوش بگذره. دیگه این که ریسه ها قرینه باشن یا خونه شیک شده باشه قطعا مهم نیست. بعد که فضا آماده شد، می تونید برنامه تون رو با این قصه شروع کنید.) به نام خدای بزرگ و مهربون بچه ها توی کوچه بازی می کردند. صدای خنده و شادی کوچه را پر کرده بود؛ پیامبر (صلی الله علیه و آله) داشتند به مسجد می رفتند تا نماز بخوانند. وقتی بچه ها پیامبر را دیدند، دویدند جلو و ...

1. شرایطی پیش آمد که محمدحسین قسمت هایی از فیلم مرد عنکبوتی رو دید. 2. کتابی داریم که رویش عکس علامه طباطبایی را دارد. به محمدحسین این طوری معرفی شان کرده ایم: آقا محمد حسین. حالا پسرک ما وقتی خوب غذایش را می خورد و می خواهد قوی شود می گوید: مرد عنکبوتی می شم. بعد شب، آقا محمد حسین می شم!!!   بعدا نوشت: یک اتفاق خوب دیگر افتاد که فضا را به نفع آقا محمد حسین ها تغییر داد. از دیروز یک کتاب دیگر پیدا کرده با عکس آقای کمپانی. سر سفره هم کتابو می ذاره کنار خودش. بعد با ذوق می گه: ما هممون محمدحسینیم!

امروز سه سال می گذرد از روزی که برای دومین بار بعد از رنج و درد بسیار، صدای گریه نوزادی را شنیدم که نه ماه درون من رشد کرده بود. سه سال می گذرد از وقتی که صدای "الحمدلله رب العالمین"های بلند بلندم اتاق زایمان را پر کرد. از روزی که برای دومین بار طعم در آغوش کشیدن پاره تنم را چشیدم؛ نوزادی که بوی بهشت می داد. سه سال می گذرد از لحظه ای که با ولع و اشتیاق من و محمدحسین همراه بود. با شیردادن و شیرخوردن سیدکوچولوی من، در حالی که آقای بابا خم شده بود و توی گوشش اذان می گفت. سه سال می گذرد از آن نصفه شبی که سیدعلی لباس های کارآگاهی اش را پوشیده بود؛ یک پالتوی سیاه، یک کلاه مشکی، با یک ذره بین و یک تفنگ توی جیب پالتو. و درحالی که از ذوق می دو...

تقریبا در تمام مسائل تربیتی اولین راه برای تربیت صحیح و تأثیرگذار، الگو بودن والدین است. در کنار این مادرها و پدرهایی که به کیفیت این تربیت اهمیت می دهند، مطالعه می کنند، مشورت می گیرند، کلاس می روند، فکر می کنند تا یاد بگیرند چطور با فرزندشان برخورد کنند. سؤال اول: یک مادر فقط می تواند برای یک بچه الگو باشد؟ اگر بچه ها دوتا شدند، سه تا شدند، نقش الگودهی اش را از دست می دهد؟ سؤال دوم: آموزه های تربیتی که والدین فرامی گیرند یک بار مصرف است؟ اگر برای چند تا بچه از این آموخته ها استفاده شود، کم می شوند؟ سؤال سوم: در هر شغل و حرفه ای تجربه ارزشمند و قابل اتکاست، در مادری و پدری کردن نه؟ به همان اندازه که جواب این سؤال ها بدیهی است، اشتب...

محمدحسین مدام سراغ مامان بزرگ و بابابزرگ را می گیرد. می گویم رفته اند کربلا. وقتی برگشتند، می رویم دیدن شان. تلویزیون پیاده روی اربعین را نشان می دهد. کربلا را. محمدحسین می گوید: مامان بریم اینجا. می گویم: دعا کن بریم. زیر لب چیزی زمزمه می کند. می گوید: مامان! دعا کردم. بریم! کاش همین قدر کودکانه به استجابت دعاهایم ایمان داشتم.

سلام به پسر گل مامان! مامان خیلی وقته که نتونسته آپ کنه چون مریض بوده! (دندون درد و عفونت و ...) اما یادداشت کرده شیرین کاری های عسلشو. حالا چند تاشو با هم می نویسه. آب نبات مامان از دوشنبه گذشته سینه خیز میره. اولش واقعا جالب و دیدنی بود. با زحمت و تقلای زیاد یه کوچولو جلو میرفت ولی حالا بعد از نه روز تقریبا به چیزی که می خواد خودشو می رسونه. مثلا تلفنو خیلی دوست داره و به خاطرش حاضره با سختی خودشو رو زمین بکشونه تا برش داره.تازه تو هفته ی پیش دو بار هم با مامی که مشهد بود، تلفنی حرف زده. دیگه این که موهای پسرم فر خورده! هورررررا! خیلی دوست دارم موهاش فر باشه و امیدوارم فر بمونه. و دیگه این که فکر کنم سه روز پیش بود که اولین...

از دیروز با سید علی قرار گذاشته ایم هر روز صبح به امام زمان مان سلام کنیم. السلام علیک یا صاحب الزمان! این شعرم (شما بخوانید معر!) خودم گفتم تا سلام دادن سیدعلی براش همراه به جذابیت بیشتری باشه. سلام امام زمان جون ای امام مهربون ما شما رو دوست داریم دعا کنید برامون

دیروز مجبور بودیم تو خونه بمونیم. محمدحسین آبله مرغون گرفته و قاعدتا نمی شد بریم عزاداری. از صبح حالم گرفته بود. یک دفعه فکر کردم خب عزاداری رو میاریم تو خونمون! بساط کاردستی بچه ها رو فراهم کردم. (سه تا از این بقچه پارچه ای ها دارم که توشون پر خرت و پرته برای کاردستی و تقریبا همشون دور ریختنی ها). چند تا گلدون سفالی کوچک تو وسایلمون بود. پسرها اونا رو رنگ و بعد با روبان و پولک تزِئین کردن. ازشون به عنوان جاشمعی استفاده کردیم. دو تا پرچم کوچک هم با نی و پارچه سیاه ساختند. سیدعلی هم رفت و از زمین کنار خونه، قدری خاک و سنگ آورد و تمثال بقیع رو درست کرد. یک کم هم با چادر و پارچه سیاه یک گوشه خانه رو سیاه پوش کردیم. و روضه خانگی ما ...

من: محمدحسین! برچسب می خوای یا شکلات؟ محمد حسین: برچسب شوکولاتی! من: محمد حسین! چرا موهاتو خیس کردی؟ محمدحسین: خیس نکردم. فقط آب ریختم روش. محمدحسین: مامان! تو جانْ جانْ جانی! به پسرها می گم برن تو اتاق توپ بازی کنن، نه توی هال؛ وقتی دروازه به سمت آشپزخونه است و توپ ها وقتی گل می شن، سر از تو قابلمه رو گاز درمیارن. محمدحسین به سیدعلی: بیا مامانو بندازیم دور!!!!

  دیروز محمد حسین ما سه ساله شد. البته به سال قمری. و ما جشن کوچکی برایش گرفتیم. جشن لا اله الا الله. چون تو ایام حزن اهل بیتیم، زیاد مفصلش نکردیم. در حد بستنی خوردن و بادکنک بازی. اما کاملا برای محمد حسین پررنگ شده بود. جوری که شب پای تلفن به بابا جونش می گفت جشن گرفتیم. حس خوبیه این که مسلمان زاده ای داره زمین رو با گفتن لا اله الا الله خودش سنگین می کنه. هر چند کودکانه و مبهم این ذکر رو بگه. پ. ن: بادکنک بازی! آی کیف می ده! یعنی کودک درونتون فعال می شه و کلی می خندین و انرژی مثبت می گیرین. ما این جوری بازی می کنیم که چهار تایی دو تا بادکنک بر می داریم. قانون بازی اینه که نباید بادکنکا بخورن زمین. همین! ولی خییییلی هیجان انگیزه...