کمیتی که فدای ژست کیفیت می شود.
کمیتی که فدای ژست کیفیت می شود. تقریبا در تمام مسائل تربیتی اولین راه برای تربیت صحیح و تأثیرگذار، الگو بودن والدین است.
در کنار این مادرها و پدرهایی که به کیفیت این تربیت اهمیت می دهند، مطالعه می کنند، مشورت می گیرند، کلاس می روند، فکر می کنند تا یاد بگیرند چطور با فرزندشان برخورد کنند.
سؤال اول: یک مادر فقط می تواند برای یک بچه الگو باشد؟ اگر بچه ها دوتا شدند، سه تا شدند، نقش الگودهی اش را از دست می دهد؟
سؤال دوم: آموزه های تربیتی که والدین فرامی گیرند یک بار مصرف است؟ اگر برای چند تا بچه از این آموخته ها استفاده شود، کم می شوند؟
سؤال سوم: در هر شغل و حرفه ای تجربه ارزشمند و قابل اتکاست، در مادری و پدری کردن نه؟
به همان اندازه که جواب این سؤال ها بدیهی است، اشتباه بودن این ادعا هم بدیهی است: یک بچه میارم، خوب تربیتش می کنم. یک ده آباد به از صد شهر خراب!
اهمم اهم
که واقعا کسایی که حرفشون یه بچه ست دغدغه ی تربیت سالم و فلان وبهمان و آباد کردن ده و... ندارن بلکه (البته اکثرشون)واقعا برای اطفای غریزه ی پدری و مادری دارن بچه میارن چه بسا اگر سرکوب کردن این غریزه شون نبود همون یکی رو هم نمیاوردن
و چه بسا برای اینکه دل خودشون خوش بشه اینده ی اون طفل معصوم رو داغون میکنن که تا اخر عمرش ندونه خواهر و برادر و... چیه
بازم به نظر شخص شخیصم
و اینکه دلمون تنگیده خواهر کی شرفیاب شیم؟
خوشحال میشم سری هم به ما بزنید.
.gif){kind=small}
) اختیار دارین ما همیشه این ورا پلاسیم آبجی! استفاده می کنیم واسه آینده اما زیاد سخنرانی نمی کنیم!
میگما شما دیگه چرا؟! ماشالا بزنم به تخته شما که خودت از هواداران پر و پا قرص جمعیت بالایی! نچ زیر سه تا نمیشه، اصرار نکن آبجی بزرگه 
