کودکانه
کودکانه پسرها دارند با هم فانتزی سفر مشهدشان را مرور می کنند. سیدعلی: می ریم استخر...، می ریم حرم... محمدحسین: نمیتونییییم! لختیم!
محمدحسین دارد نقاشی می کند، دفترش ورق می خورد. - میرهههه! میرهههه! می بنده خودش!
محمدحسین: این کیههه؟ من: طوطیه! محمدحسین: منو می خوره! من: نه! تخمه می خوره! پوستشو می شکنه می خوره. محمدحسین: نمی تونه! دستش کجاس؟ من: با نوکش می شکنه. محمدحسین: منم می خوام رنگی رنگی بشم!
وقتی محمدحسین در حال وحدت وجودی با سیدعلی قرار گرفته، منو این جوری صدا می کنه: مامانِ باهمدیگه مون!
- مامان! منو می فهمی؟
- خیلی مامان زینبِ باحالی!
سیدعلی شوت می کند. توپ می خورد به چشم محمدحسین. با گریه می گوید: مامان! علی چشمامو با توپ ضعیف کرد.
چشمهایش را گرفته، داد می زند: ماماااان! من گم شدم.
یهویی اومده میگه: مامان! من دایناسور نیستم. باور کن!
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
اینم برای صبا جون!
بابت ابراز لطفتون هم خیلی خیلی ممنونم.
وای تو رو خدا بگو تو چیکار می کنی وقتی با این جملات دل غنج ببر و ضعف کننده و قند تو دل آب کن روبه رو می شی؟
من هنوز چربی ماست که می بینم یاد محمد حسین گلی میفتم 
ای خدا خودت همه این بچه های پاک و دوست داشتنی رو زیر سایه لطفت از همه آفت ها و آسیب ها حفظ کن
آیا نذاشته بودیم و فکر می کنیم که گذاشته بودیم؟
آیا پریده و نفهمیده ایم؟
آیا خصوصی اکران شده؟
آیا دایناسور مامان اونو خورده؟
