هنر مادر بودن
هنر مادر بودن برای این که مادر خوبی باشی،
باید نقاشی بلد باشی. نه برای این که به بچه یاد بدهی یا به جایش نقاشی بکشی. برای این که بتوانی کنارش بنشینی و نقاشی کنی و پا به پایش لذت ببری.
باید بتوانی با گل و خمیر مجسمه بسازی.
باید بازیگر خوبی باشی. باید برای تربیت بچه ها بتوانی بعضی وقت ها فیلم بازی کنی. حتی باید فن بیان بلد باشی. بتوانی خوب حرف بزنی. زیبا کتاب بخوانی.
باید قصه گو باشی. از هرچیز و هیچ چیز قصه بسازی.
باید بتوانی شعرهای من درآوردی با قافیه های کج و کوله بگویی.
باید بتوانی هر جمله و هر شعری را (حتی همان شعرهای کج و کوله را) با آهنگ های من درآوردی ات جذاب کنی.
خلاقیت لازمه مادری ست.
علاوه بر تمام این ها باید بدن ورزیده ای داشته باشی. برای کشتی گرفتن. برای برف بازی. برای دروازه بانی. برای تحمل وزن یک بچه موقع تمام حرکات نماز. برای اسب بازی و کولی دادن، برای دنبال بازی.
مادری هنر است.
تصورش خیییلی بامزه اس. محمدحسینم همین طوره. یه مدت نمی ذاشت من براش قصه بگم. می گفت شما بلد نیستی!
از بس باباش قصه های سورئال فانتزی براش می گه! کلا حس خوبی نیست! [آیکون یه مامانی که به بابای بچه حسودی می کنه!]
باور کن بدون هر نقشه قبلی صرفا حدسیدم!
