دردانه حسین (ع)
دردانه حسین (ع) عشق آن است که سخت ترین چیزها را برایت آسان کند. چیزی سخت تر از دیدن تلاقی لطافت و تیغ!
سرخی شفق در آسمان پهن می شد.حسین آماده آخرین نبرد بود. چیزی جز جان برایش نمانده بود تا در راه خدا قربانی کند. وداع کرده بود با زنان و کودکانی که در خیمه ها بودند. اما دلتنگ نوزادش بود که هنوز بوی هم نفسی خدا را می داد. دیدن نوزاد دلتنگ ترش کرد. تشنگی، کودک را بی تاب کرده بود. کودک را روی دست بلند کرد. به امید آن که حضورش، مثل آذرخشی یک لحظه تیرگی را بشکافد و حقیقت را نشانشان دهد. شاید کسی از دشمنان، به اندازه ی جرعه ای آب که به تشنگی او ببخشد، نور بپاشد در دل سیاهی. ناگهان اما لشکر تاریکی نشانه رفت آخرین ستاره ی کوچکی را که بر مدار خورشید می گشت. حسین (ع) پیش از آن که هجوم مصیبت بار این اتفاق بر سرش آوار شود، خود را در آغوش نگاه خدا رها کرد.
دلی که در بین دست های آرامش گر خداست، معنای غم را نمی داند.
راستی من از عزاداری های اینجا انتظار بیشتری داشتم. انتظار روضه های موثق تر و پر مغز تر داشتم. انتظار وصف رشادت قد و هیکلی دیگه لااقل نمی رفت ولی مثل اینکه اشتباه کردم.
به هر حال سر سفره اباعبداللهیم همه به هر شکل. خیلی التماس دعا 
ولی خب! سخنرانی های آقای میرباقریش خیلی خوبه! کلا رفتم تو فازشون بدجور! 
مامان جان حسین، این کاروانی که همسرتون میخاد بره کدومه؟ یعنی امسال معلوم شده حاج آقا با کدوم کاروان میره؟
حتما عزیزم! برم قم برات می فرستم.امشب التماس دعا! فاطمه جونو ببوس!
گفتی حسین چند وقتشه؟ آخه تو این سفر بچه های خیلی کوچیک هم مشاهده شده.البته واقعن بستگی به روحیه بچه و مادر و حمایتهای پدر و اطرافیان داره
در مورد بیت هم، نه خواهر جان، ای بابا، دست ما کوتاه و خرما برنخیل!! ما که با افتخار هر بار از میانه سخنرانی تشریف می بریم و میریم پارکینگ البته غیر از اون شبی که شما گفتین که سخنرانش حاج آقا بود.اون شب رو از ابتدای سخنرانی تشریف داشتیم.طبقه سوم.واقعیتش پارکینگ رو به حیاط حسینیه ترجیح میدهیم.بخاطر امکاناتش.نه بابا رفتن توی حسینیه احتمالن حضور از صبح میخاد که ما توانشو نداریم خواهر جان.
زینب م جان ندانسته حرفتون رو تایید میکنم. چون عملن اگر هم حاج آقا بخواد با یه کاروان بره، بیشتر از یه اتوبوس رو نمیتونه ساپورت کنه.الان فکر نکنم از این کاروانهایی که با حاج آقا در ارتباطن هیچکدوم یه اتوبوسی برن.