بدون عنوان

از بین عکس های پسرها و البته مامان شان، بهترینشان را انتخاب کرده ام. عکس های قشنگی شده اند.هرچند می دانم هیچ کدامشان شبیه «آن» لحظه ها نمی شوند. لحظه هایی که تمام نگاهم پرمی شود از علی یا محمد حسین و پلک هایم را یک بار محکم به هم می زنم و صدای کلیکش توی سرم می پیچد و تا چشمهایم را باز می کنم فکر می کنم شاید این بار بشود این لحظه را همان طوری که حسش می کنم، ثبت کرد.

حالا دوباره آمده ام دفتر نسترن تا آلبوم آماده را توی کامپیوتر چک کنم. محمدحسین از سر و کولم بالا می رود. می خواهد شیرجه بزند توی کیبورد. از توی بغلم خودکارهای توی لیوان روی میز را کش می رود. مامان نوردی می کند. جیغ می زند و من دارم با نسترن عکس ها را چک می کنم. کارمان که تمام میشود نسترن نگاهی به محمدحسین میکند و یک نگاه به من. انگار می خواهد خودش را مهربان نشان بدهد تا مبادا ناراحت شوم. با لبخند می پرسد: سخت نیست؟

استارت که می زنم رادیو روشن می شود: نباشد لذتی از عشق خوشتر/ اگرچه محنت بسیار دارد