کاشف کوچک!

محمد حسینم! عسل مامان!

دست‌ها دم دست‌تر بودند بنابر این کشف اون‌ها زودتر اتفاق افتاد.

حالا چند روزه که داری پاهاتو کشف می‌کنی. اون‌ها رو میاری بالا؛ می‌گیریشون و چندین دقیقه بهشون زل می‌زنی.

چه لذتی داره همراه لحظه لحظه‌ی تو بودن!

پی نوشت:

یادم نمیاد آخرین باری که با شگفتی به دست و پام نگاه کردم کی بود. آیات انفسی بیشتر مغفول میمونن و راحت‌تر فراموش می‌شن. یکی از خوبی‌های بزرگ بچه‌داری اینه که خودت و دنیا رو دوباره، از نو، نگاه می‌کنی.