ورود به مرحله جدید و سخت تر بچه داری!

سلام سلام به وروجک نازنازی مامان!

دیگه کم کم داریم نزدیک می شیم به اون دورانی که باید همه چیز رو از سقف آویزون کرد، در همه ی کمدها و کابینت ها رو قفل زد و بالکُلّ بی خیال خونه ی تمیز شد! پریروز دستتو گرفتی به میز و پا شدی و چون منو غافلگیر کرده بودی، موفق شدی هر چی رو میز بود رو به هم بریزی.

مامانی! این روزا خیلی یشتر به صدا و البته موسیقی حساس شده ای و خودت هم صداهای جدید و متفاوتی درمیاری که بیشتر از قبل شبیه حرف زدنه. کلی هم داد و بیداد میکنی و هی صدای ذوق کردن از خودت درمی کنی؛ اینقدر که به سرفه میفتی؛ به خصوص وقتی من دارم با یکی حرف می زنم. بعد از غذا خوردن، برای خودت دست می زنی. با آهنگ ها خودتو جلو و عقب می کنی و با آوازها می زنی زیر آواز.( این قضیه به فطری بودن حرکات موزون اشاره دارد. چرا که مادر شما هیچ نسبتی با هیچ گونه حرکت موزونی ندارد!)

این روزها که سید علی میره مدرسه، دل تو هم مثل مامان برای داداشی تنگ می شه. عصری که برمی گرده هی می ری تو دست و پاش و از سر و کولش بالا میری ماه من!

آخر سر هم یه عذرخواهی گنده بهت بدهکارم. مامانت یه بیماری ای داره که نمی تونه بیکار باشه حتی یه کم. برای همین غیر از مدرسه رفتن، این روزا یه پروژه ای گرفته که حسابی سرشو شلوغتر کرده و نمی تونه تند تند آپ کنه. انشاءالله بعد این کار..... نه! نمی تونم هیچ قولی بدم. آخه گفتم که! یه بیماری ای دارم....