حامی

عین شکنجه گرهای حرفه ای می افتم روی محمدحسین. می خوابونمش روی زمین. پاهامو می گذارم دوطرفش جوری که پاها و دست هاشو زیر پاهام و سرشو بین آن ها نگه دارم. با یک دست دماغشو می گیرم و با دست دیگر قطره رو می ریزم تو حلقش. اووووف! عملیات تمام می شه. همین چند لحظه کلی انرژی می گیرد ازم. شاید به خاطر حس بدی است که دارم.

فکر می کنم شاید دیگر کم کم لازم نباشد آن قدر خشن عمل کنم. شاید این بار بدون دردسر بفهمد مولتی ویتامین چیز خوب و مفیدی برای رشد و سلامتی اش است و راحت قورتش بدهد پایین. من هم قول می دهم زود بهش آب بدهم تا مزه ی بدش را زیاد حس نکند. نصف قطره چکان را توی دهانش خالی می کنم. محمدحسین زبانش را توی دهانش گلوله می کند و آن چنان تف محکمی می کند که تمام آن قطره های زرد بدبو می روند توی چشمم. وقتی چشمهایم را زیر شیر آب گرفته ام، فحش می دهم به عقل ناقص داروسازهایی که عرضه ندارند یک مولتی ویتامین خوشمزه بسازند.

پی نوشت: در این مورد مجبوریم کم کم حمایت از تولید ملی را بی خیال شویم و جان بچه و اعصاب خودمان را راحت سازیم. خداییش داخلی اش مشابه هیچ چیزی نیست!