دل مادرانه

وقتی سید علی تنها فرزندم بود و حتی وقتی محمد حسین را باردار بودم و حتی تر وقتی محمد حسین به دنیا آمد و چند ماهه هم بود، فکر نمی کردم بتوانم بچه ای را - هر چند بچه ی دیگری که فرزند خودم است- به اندازه سید علی دوست داشته باشم. انگار اصلا آن محبت عمیق و شدید مادری را نمی شد هل بدهی کوشه ی دلت تا یک محبت خیلی کوچکتر و کمتر از آن هم تویش جا بشود. حالا اما می بینم مادری آدم را بزرگ می کند و عمیق. آن قدر که می توانی دو تا پسرت را اندازه ی هم ( و نه مثل هم) شدید و عمیق دوست داشته باشی و گاهی خودت هم شگفت زده شوی از حس های کال قدیمی ات.