شیطنت نسبی

فهرستی از کارهای محمدحسین در ۶ ساعت گذشته: - رفته از توی کشوها یه موبایل داغون قدیمی و شارژرشو ( از بین چندین شارژر) پیدا کرده و رفته زده به برق تا شارژ شه. - شیر صبحانه اش رو بعد از چند بار ریختن از یک لیوان توی یک لیوان دیگر، با دلستر قاطی کرده و ظاهرا از مزه اش هم خوشش نیومده چون بیشترش مونده. - رفته یک سبد فلزی آورده سوئیچ و دسته کلید من و دو تا کنترل تلویزیون و باطری هاشونو که درآورده ریخته توش. تو دستشویی هم می خواسته بیاردشون. - با همون لیوان شیری که ذکر شد، مرتب از آب ریز یخچال آب برمی داشته، می ریخته تو کاسه ها، ظرف ها( جای شکرش باقیه که مثل دیشب در مورد آب در آب کش ریختن پژوهش نمی کرد.) ، توی ماشین ظرفشویی رو ظرفای تمیز، تو راه آب آشپزخانه ( که من برای این که بو ازش نیاد توش کیسه گذاشته ام) - در مرحله ی بعد برنج ها رو ریخته تو راه آب، و البته توی کشوهای فریزر - بعد از چند تا خط خطی روی کاغذ که حس می کنم صرفا برای گول مالیدن منه، رفته سراغ body art و دست و پای مبارکو نقاشی کرده. - آهن رباهای یخچالو به صورت پست مدرن چسبونده به در یخچال - می خواسته از سر فلاسک چایی بخوره - کفش تق تقی های منو پوشیده و تو کل خونه رژه رفته و مرتب یادآوری می کرده که : بزرگه! - صبح راضی نمی شده لباسای بیرونشو دربیاره. بعد که درآورده حاضر نشده شورت یا شلوار بپوشه. وقتی بهش گفتم: ناراحت می شما! با پوزخند بهم گفته : گریه کن!!!! - کرمشو ریخته روی تشک و خشک کنش. - رفته دستمال توالتو از تو دستشویی برداشته کلا دستمالاشو در آورده، گوله کرده، پرت کرده اون ور. بعد رفته لوله اش رو گذاشته تو دسته ی سه چرخه اش. ( این مورد البته مال دیروزه.) پی نوشت: تقریبا همه ی فامیل، دوستان و آشنایانی که کودکی سیدعلی را دیده اند، معتقدند محمد حسین اصلا به شیطونی سید علی نیست. ببینید چی کشییییدم من!